Dramat Alfreda Jarry’ego z 1888, wystawiony po raz pierwszy 10 grudnia 1896 w Paryżu, prekursorski dla surrealizmu oraz teatru absurdu. Sztukę charakteryzuje groteska, absurd, oraz satyra. Sztuka oparta jest na trzech tragediach szekspirowskich, Makbecie, Hamlecie oraz Królu Learze, a tytuł na greckiej sztuce Sofoklesa Król Edyp. Stylowo sztuka jest spokrewniona z groteską francuskiego renesansowego autora François Rabelais i jego komicznymi opowiadaniami o wyolbrzymionych postaciach Gargantua i Pantagruel. Tekst sięga ku zagadnieniom, które zajmowały twórców symbolizmu, stąd niektórzy krytycy uważają Jarry’ego za pisarza należącego do tego nurtu literackiego. Początek sztuki przedstawia Ubu, byłego króla Aragonii, który po przybyciu do Polski zostaje rotmistrzem dragonów króla Wacława. Pewnego dnia jego żona Ubica namawia męża do zamachu stanu...