Wiedźma z Bronaczowa

( fragment) Ksiądz wpadł między groby, myśląc tylko o uratowaniu hostii i złotej monstrancji zamkniętych w drewnianym kościółku. Lecz wnet zamarł. Przed wrotami przybytku ujrzał Maryję z Dzieciątkiem. A przy niej dwa wystraszone Aniołki, patrzące na niego żałośnie. Zwolnił, prawie słaniając się na nogach z wrażenia. Tchu zapomniał, mamrocząc jedynie: – Święta Panienko… Dzieciątko Jezus… I Święci Anieli. Tymczasem przemówiła do niego: – Pomóż mi. Zamroczony zjawieniem się świętych i otumaniony wrzawą, bezmyślnie odryglował kościelne wrota i zaprosił postacie do środka. Kobieta zawahała się, w mroku korytarza widząc taflę święconej wody. Ale postąpiła za księdzem. Z nią Anieli. Zamknął drzwi, zwracając ku zjawom kaganek. Ciepłe światło rozjaśniło zimne wnętrze przesiąknięte wonią kadzideł. Pleban mógł uważniej przyjrzeć się postaciom. Anielice nie miały skrzydeł, to pierwsze spostrzegł. Nie tak też wyobrażał sobie bijącą od istot świętość. Właściwie od zjaw nie bił żaden nieziemski blask – przeciwnie, ich odzienie było zabłocone, a lica umorusane sadzą, jakby postacie nie przyszły tu z Niebios, a raczej z… Piekieł. – To o was mówią, żeście wiedźmą. – Pleban pobladł, przytomniejąc. – Poznaję. Kobieta patrzyła mu w oczy spokojnie. – Czy gdybym była wiedźmą – jej szept wypełnił drewniane wnętrze kościoła – przyszłabym za wami na poświęconą ziemię? Rozum mówił mu, że różne mogą być czarcie sztuczki, ale patrzył w jasne oczy niewiasty i… ufnie kiwnął głową.