Nazwa "Żoliborz" budzi w każdym jakieś skojarzenia, najczęściej łącząc się w świadomości z określeniem "zielony" albo "inteligencki". Dla jednych to tradycje przedwojennej spółdzielczości mieszkaniowej i piękno architektury, dla innych heroizm powstania warszawskiego, dla jeszcze innych to przede wszystkim "Solidarność", ksiądz Jerzy Popiełuszko i Jacek Kuroń. Świadczy to o materialnym i moralnym bogactwie dziejowej spuścizny dzielnicy, a jednocześnie o pewnej historycznej amnezji, która spycha na daleki plan inne, równie wspaniałe skarby tradycji. Bo przecież Żoliborz, jak Feniks, odrodził się z popiołów, dosłownie z niczego i to nie po II wojnie światowej, a po tej poprzedniej, zmieciony w XIX wieku z powierzchni ziemi przez carskiego zaborcę. Paradoksalnie, ostatnie okruchy tego "przedpotopowego" Żoliborza kryje złowroga budowla, której narodziny oznaczały śmierć dzielnicy - Cytadela. W jej wnętrzu, jak Jonasz w brzuchu wieloryba, ocalał m. in. 250-letni pałacyk "Joli Bord", od którego wszystko się zaczęło, przynajmniej jeśli chodzi o nazwę tego przepięknego fragmentu Warszawy. A przecież na dzisiejszy Żoliborz składają się jeszcze inne miejsca, nie ustępujące mu barwnością dziejów i historycznym znaczenie.
