Staropolskie postawy wobec zarazy

Gdy do staropolskiego skupiska ludzi zaczynaly dochodzic gluche odglosy wojny, gdy nad dachami gestej zabudowy wykwitala ruda kita ognia, gdy przybierala rzeka - na mieszkan­ców padal strach. Wielkooki, popychajacy do dzialania lub obezwladniajacy, ale przeciez laczacy zwiazanych wspólnota losu czy jednoscia przeciwdzialania. Strach przed koscista reka smier­ci zostawiajacej czarne plamy na ciele byl inny. Dzielil. Nie tylko na zdrowych i chorych. Dotkniety zaraza stawal sie niebezpie­czny, swój zamienial sie w obcego, ktos najblizszy zaczynal zagrazac zyciu. Przybysza podejrzewano, ze swiadomie lub bezwiednie niesie w zanadrzu smierc. Komplikowaly sie sprawy zwyczajne, rosly napiecia, wynaturzaly sie relacje miedzy ludzmi. Nieufnosc utrudniala kontakty, lek rwal wiezi spoleczne, in­stynkt samozachowawczy zmagal sie z gotowoscia ratowania drugich.