Jerzy Harasymowicz

Jerzy Harasymowicz, znany również jako Jerzy Harasymowicz-Broniuszyc, był wybitnym polskim poetą, urodzonym 24 lipca 1933 roku w Puławach, a zmarłym 21 sierpnia 1999 roku w Krakowie. Jego twórczość i działalność literacka wywarły znaczący wpływ na polską scenę poetycką. Harasymowicz był założycielem grup poetyckich Muszyna i Barbarus, które odegrały ważną rolę w rozwoju literatury młodego pokolenia.

Po debiucie w 1953 roku w tygodniku "Życie Literackie", publikował swoje wiersze i prozę poetycką w licznych czasopismach, takich jak Kreatywność, Tygodnik Kulturalny, Tygodnik Powszechny czy Dziennik Polski. Jego twórczość charakteryzowała się bogatym opisem i szczegółowością, co nadawało jego mitologiom niezwykłą głębię i wyrazistość. Harasymowicz interesował się kulturą Lemków oraz kulturą słowiańsko-chrześcijańską, często odwołując się do nich w swoich utworach.

• „Cuda” (1956) – pierwszy tom poezji, który zapoczątkował jego karierę literacką.
• „Ziemia łagodności” – termin pochodzący z jego poezji, odnoszący się do wyjątkowego klimatu jego twórczości i później używany w kontekście poezji śpiewanej.
• Poza poezją, napisał również dwa bajki dla dzieci, które sprzedały się w ponad 700 tysiącach egzemplarzy.

Jego działalność i twórczość zostały docenione wieloma nagrodami, m.in. nagrodami im. Stanisława Piętaka, nagrodami Fundacji Kościelskich oraz główną nagrodą Ministra Kultury i Sztuki. Mimo sukcesów, ostatnie lata życia spędził w trudnych warunkach, a jego pamięć jest szeroko pielęgnowana jako jedna z ważniejszych postaci polskiej poezji XX wieku.