Jan Kasprowicz

Jan Kasprowicz był wybitnym polskim poetą, dramatopisarzem, krytykiem literackim oraz tłumaczem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych twórców w historii literatury polskiej. Jego twórczość jest głęboko związana z nurtem Młodej Polski, obejmującym różnorodne tendencje, od naturalizmu i symbolizmu po ekspresjonizm. Kasprowicz był pionierem wprowadzania nowoczesnych form poetyckich, takich jak wiersz wolny, a jego prace odzwierciedlały własne, bolesne doświadczenia życiowe oraz refleksje nad losem, religią i naturą.

Jego poezja ewoluowała w miarę rozwoju jego duchowości i przeżyć osobistych, od początkowej bluźnierczej i buntowniczej postawy, poprzez rozpacz, aż do głębokiej kontemplacji bliskości z naturą i prostoty życia. Kasprowicz był osobowością głęboko religijną, a jego dzieła często odwoływały się do motywów biblijnych i tradycji chrześcijańskiej, co czyniło go unikalnym głosem w polskiej literaturze tamtych czasów.

• Poezje (1889) – zbiór wierszy, które ukazują początkowe etapy jego twórczości i fascynację naturą oraz egzystencjalnymi pytaniami.
• Chrystus (1890) – zbiór utworów skupiających się na religijnej symbolice i refleksjach nad duchowością.
• Z chłopskiego zagonu (1891) – poetycki zapis doświadczeń i spojrzenia na wiejskie życie, pełen realizmu i emocji.
• Anima lachrymans i inne nowe poezje (1894) – kontynuacja rozważań nad cierpieniem i duchowością, wyrażona w nowoczesnej formie.
• Miłość (1895) – zbiór utworów eksplorujących różne oblicza miłości, od destrukcyjnej po miłosierdzie i czułość.