Jan Białostocki

Jan Białostocki był wybitnym polskim historykiem sztuki, urodzonym w Saratovie, a zmarłym w Warszawie. Jego działalność naukowa i dydaktyczna uczyniła go jednym z najbardziej cenionych historyków sztuki w Polsce i na świecie. W czasie II wojny światowej studiował na tajnym uniwersytecie w Warszawie, a po wojnie przez lata pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie, kierując jego galerią sztuki. Od 1962 roku pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Warszawskim, a jego badania obejmowały szeroki zakres tematyczny, od renesansu, przez barok i rokoko, po romantyzm i doktryny artystyczne.

Białostocki był członkiem wielu międzynarodowych instytucji naukowych, wykładał na prestiżowych uczelniach w Europie, USA i Meksyku, a jego publikacje liczą ponad 600 pozycji, co świadczy o jego ogromnym wkładzie w dziedzinę historii sztuki. Został wyróżniony wieloma nagrodami, w tym prestiżową nagrodą "Aby-M.-Warburg Preis" w 1981 roku.

• Poussin i teoria klasycyzmu (1953) – analiza twórczości Poussina oraz koncepcji klasycyzmu w sztuce.
• Metoda ikonologiczna w badaniach nad sztuką (1957) – wprowadzenie i rozwijanie metody ikonologicznej w naukach o sztuce.
• Sztuka cenniejsza niż złoto (1963) – opowieść o europejskiej sztuce od starożytności do współczesności.
• Rembrandt's "Eques Polonus" (1969) – szczegółowe badania nad jednym z najbardziej znanych dzieł Rembrandta.
• William Hogarth (1972) – analiza twórczości i znaczenia artysty angielskiego XVIII wieku.