Stefan Grabiński

Stefan Grabiński był wybitnym polskim pisarzem, specjalizującym się w literaturze fantastycznej i horrorze. Często nazywany jest „polskim Poe” lub „polskim Lovecraftem” ze względu na swoje fascynacje parapsychologią, magią i demonologią, które wywarły wpływ na jego twórczość. Urodził się w Galicji, jako syn sędziego Dionizego Grabińskiego i Eugenii z Czubków. Jego wczesne lata spędził w Łące pod Samborem, a po śmierci ojca, rodzina przeniosła się do Lwowa.

Jego młodość naznaczona była chorobą, co wpłynęło na jego światopogląd i twórczość. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Lwowskim, rozpoczął pracę jako nauczyciel i podróżował po Europie. Grabiński zadebiutował w 1909 roku zbiorami nowel, które nie od razu zdobyły uznanie krytyków, ale jego talent został dostrzeżony dzięki późniejszym publikacjom, takim jak „Demon ruchu” czy „Na wzgórzu róż”.

Największą sławę przyniosły mu nowele grozy, w tym cykle takie jak „Szalony pątnik” czy „Księga ognia”. Jego twórczość charakteryzuje się surrealistycznym klimatem, obecnością mrocznych istot, magią oraz elementami orientu. Grabiński był również autorem dramatów i powieści, choć te ostatnie nie zdobyły tak dużego uznania jak jego nowele.

• Demon ruchu (1919): cykl nowel osnutych wokół motywu pociągu i stacji kolejowej, które przyniosły mu szerokie uznanie.
• Na wzgórzu róż (1918): zbiór nowel, który przyniósł mu krytyczne uznanie i był przełomem w jego karierze.
• Salamandra (1924): powieść, która choć współcześnie krytykowana, była częścią jego twórczości fantastycznej.
• Cień Bafometa (1926): powieść z elementami horroru i magii, stanowiąca ważny element jego literackiego dorobku.