Julian Przyboś

Julian Przyboś był jednym z najważniejszych poetów awangardy krakowskiej, wybitnym twórcą, eseistą oraz tłumaczem. Urodził się w 1901 roku, a jego działalność twórcza obejmowała zarówno wczesne, jak i dojrzałe fazy poezji, które odzwierciedlały fascynację techniką, procesem twórczym oraz metaforami. Przyboś był nie tylko poetą, ale także aktywnym uczestnikiem życia kulturalnego, publikując w licznych czasopismach i uczestnicząc w ruchach awangardowych.

• „Szuby” (1925) – pierwszy zbiory wierszy, ukazujące fascynację techniką i pracą twórczą, inspirowane teoriami Peipera.
• „Z ponad” (1930) – dojrzała poezja, w której pojawiają się motywy pejzażowe i refleksyjne, odchodząc od tematyki miejskiej i cywilizacyjnej.
• „Równanie serca” (1938) – zbiór wierszy ukazujący głębokie refleksje oraz autobiograficzne motywy związane z dzieciństwem na wsi.
• „Czytając Mickiewicza” (1950) – esej o twórczości romantycznego poety, pokazujący jego zainteresowania i refleksje literackie.
• „Sens poetycki” (1963) – analiza istoty poezji, w której Przyboś wyraża swoje przekonania na temat funkcji i formy poetyckiej.