Barbara Skarga

Barbara Skarga była wybitną polską filozof i historyczką filozofii, której działalność naukowa koncentrowała się głównie na etyce i epistemologii. Urodziła się w Warszawie w 1919 roku i miała bogatą historię życia, obejmującą działalność w ruchu oporu podczas II wojny światowej, a także przeżycie zesłania w łagrze. Po wojnie kontynuowała swoją edukację i zdobyła tytuł profesora filozofii. Była członkiem Polskiej Akademii Nauk oraz innymi prestiżowymi towarzystwami naukowymi. Pełniła funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Etyka”.

Jako autorka wydała wiele znaczących książek, które zgłębiały zagadnienia nowożytnej filozofii francuskiej, filozofii człowieka oraz metafizyki. Wśród jej publikacji znajdują się m.in.:

• „Narodziny pozytywizmu polskiego 1831-1864” (1964) – analiza rozwoju pozytywizmu w Polsce w okresie rozbiorów.
• „Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem” (1975) – rozważania nad filozofią tych dwóch wybitnych myślicieli.
• „Czas i trwanie. Studia nad Bergsonem” (1982) – szczegółowa analiza filozofii Bergsona i jego koncepcji czasu.
• „Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne” (1997) – zbiór esejów dotyczących metafizyki, tożsamości i różnicy.