Jan Lechoń

Jan Lechoń, właściwie Leszek Józef Serafinowicz, to znany polski poeta, krytyk literacki i teatralny, a także współzałożyciel legendarnej grupy poetyckiej Skamander. Urodził się 13 marca 1899 roku w Warszawie i od młodych lat aktywnie uczestniczył w życiu literackim kraju. Jego twórczość i działalność obejmowały nie tylko pisanie poezji, ale także pracę jako dziennikarz, krytyk i dyplomata.

W trakcie swojej kariery Lechoń wydał wiele zbiorów poetyckich, które zdobyły uznanie i nagrody, m.in. "Srebrne i czarne". Jego poezja przepełniona była romantycznymi i klasycznymi elementami, odmienna od stylu innych członków grupy Skamander. Tworzył również dramaty, tłumaczył sztuki teatralne, a także pisał recenzje i eseje.

Ważne publikacje Lechońa:

• Na złotym polu (1913) - debiutancki tomik poezji, ukazujący jego wczesne fascynacje i talent.
• Po różnych ścieżkach (1914) - zbiór wierszy, który potwierdził jego miejsce w młodej literackiej scenie.
• Srebrne i czarne - wyróżniony nagrodą od Polskiego Związku Wydawców Książek, ukazujący jego dojrzałość poetycką.
• Lutnia po Bekwarku (1942) - utwór powstały podczas II wojny światowej, wyrażający głębokie emocje i refleksje.
• Aria z kurantem (1945) - zbiór poezji powstały w okresie wojny i tuż po niej, odzwierciedlający jego osobiste i artystyczne przeżycia.
• Marmur i róża oraz Iliada - epickie i symboliczne dzieła, które ukazywały jego wszechstronne zainteresowania i talent poetycki.