Kazimiera Iłłakowiczówna

Kazimiera Iłłakowiczówna była wybitną polską poetką, pisarką, dramatopisarką i tłumaczką, uważaną za jedną z najważniejszych postaci życia literackiego międzywojennej Warszawy. Jej twórczość odznaczała się oryginalną wyobraźnią magiczną, zmysłem obserwacji i malarskim opisem, a także wyczuciem rytmu i muzyczności tekstu. W swojej poezji często operowała groteską i dziecięcą tonacją, a jej wiersze miały charakter metafizyczny i symboliczny.

Urodzona w Wilnie, wychowywała się w rodzinie o bogatych tradycjach literackich i historycznych. Studiowała na Uniwersytecie Oksfordzkim oraz Jagiellońskim, a następnie służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 1918 roku pracowała w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, pełniąc funkcję sekretarki Józefa Piłsudskiego w latach 1926–1935. W czasie II wojny światowej ewakuowała się do Rumunii, a po wojnie powróciła do Polski, zamieszkując w Poznaniu.

• Debiutowała w 1911 roku tomem „Ikarowe loty”, a jej dojrzałość artystyczną osiągnęła w dwudziestoleciu międzywojennym.
• Była związana z grupą „Skamander”, choć jej poezja odznaczała się odmiennym, wyrazistym charakterem i metafizycznym tonem.
• Ostatni tom jej poezji, „Szeptem”, wydała na starość w 1966 roku.
• Jej twórczość była szeroko doceniana, a ona sama otrzymała liczne nagrody i odznaczenia, m.in. Order Polonia Restituta oraz honorowe doktoraty.