Ida Fink

Ida Fink była izraelsko-polską pisarką, która swoje życie i doświadczenia wojenne przelała na karty literatury. Urodziła się w Polsce w 1921 roku i studiowała muzykę we Lwowskim Konserwatorium. Jej młodość naznaczona była dramatycznymi wydarzeniami II wojny światowej, kiedy to ukrywała się wśród Aryjczyków, uciekając z rodzicami ze zbaraskiego getta. Po wojnie wyszła za mąż, miała córkę i w 1957 roku wyemigrowała do Izraela, gdzie kontynuowała swoją pasję pisarską, mimo że pisała głównie w języku polskim.

Jej twórczość skupiała się na tematyce Holokaustu, ukazując losy jednostek, ich relacje i codzienne zmagania o przetrwanie. Fink starała się nie dokumentować historii, lecz uwieczniać osobiste opowieści "małych ludzi", którzy nie byli bohaterami, ale zwykłymi ofiarami wojny. Jej styl pisarski charakteryzował się delikatnym podejściem do przedstawiania traumatycznych przeżyć, z naciskiem na emocje i refleksje nad ludzką naturą.

• "Skrawek czasu" - zbiór opowiadań, które ukazują różne aspekty życia podczas wojny i po niej.
• "Podróż" - opowiadania o wędrówkach i ucieczkach w czasie wojny, pełne emocji i refleksji.
• "Ślady" - zbiór tekstów obrazujących ślady wojny na psychice i codziennym życiu ludzi.
• "Odpływający ogród" - opowiadania skupione na ulotnych chwilach i pięknie mimo trudnych okoliczności.
• "Wiosna 1941" - opowieści osadzone w kluczowym okresie wojny, ukazujące dramatyzm tamtych czasów.