Gerhart Hauptmann

Gerhart Hauptmann był wybitnym niemieckim dramaturgiem i powieściopisarzem, uważanym za jednego z głównych promotorów literackiego naturalizmu. Jego twórczość obejmuje zarówno sztuki teatralne, jak i powieści, które odzwierciedlają tragiczną sytuację najniższych warstw społecznych, biedę, głód oraz demoralizację klasy uprzywilejowanych. W swojej twórczości Hauptmann wprowadził tendencje naturalistyczne na niemieckie sceny teatralne, przyczyniając się do rozwoju tego nurtu.

• „Tkacze” (Die Weber, 1892) – jedna z najbardziej znanych sztuk, ukazująca trudne warunki życia robotników tkackich.
• „Hanusia” (Hanneles Himmelfahrt, 1894) – dramat opowiadający o losach młodej dziewczyny i jej duchowej przemianie.
• „Dzwon zatopiony” (Die versunkene Glocke, 1896) – sztuka poruszająca temat społecznych konfliktów i przemian.
• „Biedny Henryk” (Der arme Heinrich, 1902) – opowieść o biednym chłopaku, ukazująca jego życie i przemianę moralną.
• „A Pippa tańczy!” (Und Pippa tanzt, 1906) – dramat opowiadający o radości życia i ucieczce od codziennych problemów.
• „Szaleniec Boży” – utwór prozatorski ukazujący trudne losy bohatera wierzącego w swoje powołanie.
• „Emanuel Quint” – powieść ukazująca losy człowieka o silnym przekonaniu religijnym.
• „Dróżnik Thiel” (Bahnwärter Thiel, 1888) – opowieść o losach prostego człowieka, ukazująca jego walkę z losem.
• „Kacerz z Soany” (Der Ketzer von Soana, 1918) – utwór poruszający temat religijnej tolerancji i konfliktów społecznych.